Mój

ojciec był jednym z drużyny, która reprezentowała nasze miasto w niedawno odbytym meczu „oldbojów”. Przygotowania do meczu trwały krótko. Trening panów w średnim wieku odbył się tylko jeden raz. Brzuszaci, otyli, grubi, chudzi, generalnie siwi lub łysi stanęli do walki na murawie boiska o godz.14 pewnej soboty. Najstarszy z uczestników to rocznik 37!
Oczywiście wybraliśmy się tam wszyscy, mama zabrała kamerę, aparat, my dobre chęci. Każdy z panów grał tak długo, dopóki nie opadł z sił. Zmiany mogły odbywać się nawet co kilkanaście minut. W końcu mecz rozgrywali mężczyźni, którzy przeważnie ze sportem są w tej chwili na bakier. W skład drużyn wchodzili panowie, którzy kiedyś grali w klubie. Mój ojciec jako młody chłopak udzielał się w Pogoni Szczecin, potem poznał mamę, przeprowadził się i zmienił klub. Gdy urodziłam się ja, zrezygnował z „kariery” piłkarza, ale piłka nożna pozostała jego pasją. Teraz, gdy widzi jak mój syn uwielbia grac mówi, że młody ma to po nim.
Tata był bardzo przejęty. Z relacji mamy wiem, że kilkakrotnie mierzył sobie ciśnienie, kilkakrotnie odwiedził ubikację i wyposażony w ręcznik i korki wyszedł z domu znacznie wcześniej niż mógłby.
Kibiców było niewielu ale i tak bawiłam się świetnie. Nie obyło się bez pisków, okrzyków, oklasków. Na początku bardzo się denerwowałam co przejawiało się drżeniem ust oraz nerwową pikawką w okolicach serducha. Znając podejście ojca bałam się, że próbując dać z siebie wszystko, przesadzi. Jednak zachowywał się w miarę ostrożnie, schodził co jakiś czas z boiska, odpoczywał, nie szarżował. Był obrońcą więc zdarzyło mu się zderzyć z przeciwnikiem i leżeć na trawie.
Na spotkanie oldbojów przyjechał nawet niedawny selekcjoner kadry polskiej, Engel. Tata postarał się o imienny autograf dla wnuka, czym wprawił go w zachwyt. Oldboje poza zakrapianą obiadokolacją otrzymali pamiątkowe, pięknie wydane albumy o województwie kujawsko pomorskim.