Darek

pogromca szparek !! wyśmiewał mąż.
Ach mój Darku kochany… Dareczku…. wtórował mu syn
A wszystko z powodu opowiadania, jednego z tych, jakie napisałam mając może 14 lat.
Dziś Adaś otworzył zeszyt, który zabrałam od mamy w czasie świąt i zaczął czytać na głos.
Pierwsze opowiadanie zaczyna się tak:
Spotkali się w parku na moście. To był piękny i słoneczny dzień. Promienie słońca padały na jej zamyśloną, wpatrzoną w dal twarz. Stała opierając się rękoma o poręcz. On szedł na spacer z psem. Zauważył ją gdy głośno kichnęła…. itd… oczywiście przedstawili się sobie (Agnieszka i Darek), potem postanowili spotkać ponownie, ona miała problemy w domu, ojca alkoholika…. i takie tam bajery.
Jak na razie znalazł się jeden zeszyt z moimi smutnymi, tęsknymi, ckliwymi opowiadaniami. Koniecznie muszę odszukać inne, bo pamiątka z nich wspaniała, a rozbawiacz jeszcze lepszy. 🙂