Jest

na moim osiedlu pewien przystanek autobusowy.
Mam z nim związanych wiele miłych wspomnień, ponieważ siadaliśmy tam kiedyś często, w ramach odpoczynku podczas długich spacerów. Czasem bywało, że na pytanie: dokąd tym razem idziemy? Odpowiadaliśmy zgodnie: na przystanek.
Z reguły pusty, osłonięty od wiatru plastikowymi ściankami, dawał nam poczucie intymności.
Przytulaliśmy się do siebie, całowaliśmy, szeptaliśmy. Nie robiliśmy nic, co mogłoby naprawdę zgorszyć przypadkowych przechodniów.
Tak nam się tylko wydawało.
Pewnego wieczoru przechodziła obok przystanku staruszka. Siedziałam na kolanach przyszłego męża i obejmując Go ramieniem opierałam swoją twarz o Jego twarz. Staruszka spojrzała zeźlona i jak nie huknie. Wyzwała mnie od różnych. Krzyczała, żebyśmy stąd poszli, bo to nie miejsce na to abyśmy się gzili czy jakoś tak! Zrobiło mi się wstyd. Dobrze, że było już ciemno.
Staruszka wyrzuciła z siebie żółć, której czara przelała się na nasz widok i odeszła pospiesznie.
Później tylko się z tego śmialiśmy.
Zawsze przypomina mi się ta sytuacja, gdy tamtędy przechodzę. I co stało się ze staruszką? Od tego wieczoru minęło jakieś 12 lat…