Nie uznaję

terminu „porządki generalne”. Nie stosuje. A w przedświąteczny czas o porządkach generalnych nie można nie słuchać.
Tyle roboty przede mną – marudzi teściowa – łazienka, podłogi, wczoraj wytarłam wszystkie kwiaty, okna, nie mam siły. To po co się mama tak przemęcza – pytam zawsze w takich sytuacjach.
Biorę wolny piątek – oznajmiła koleżanka w pracy – muszę umyć okna, posprzątać. A ty? Ja??? – zmarszczyłam czoło otwierając szerzej oczy. Ja nie 🙂 Nie tak dawno umyłam okna w kuchni gdy tylko skończyliśmy montaż mebli, okno Adasiowe załatwiłam przed urodzinami, został jeden pokój – dodałam. A reszta? – dopytywała Becia zwana w niewielkim gronie miss zakładu (niegroźna dewotka, której złośliwości dawno już oswoiłam). Posprzątamy tak jak zwykle, nie lubię porządków na siłę – odparłam szczerząc zęby.
Czy skoro słyszę walenie przy trzepaku to powinnam zwijać swój dywan? Jasne że nie. Czasem porządki sprawiają mi przyjemność. Umyte okna wywołują błysk w oku i smak popołudniowego ciasteczka nabiera rangi świątecznego tortu. Czasem lubię się zmęczyć myciem podłogi. Albo wdycham zapach świeżo upranych firan i pod jego wpływem przestawiam wszystkie bibeloty na pólkach. Nie czuję potrzeby gonienia kotów za szafą przed świętami. Może to kwestia wiary. W moim przypadku jej namiastki. Być może braku.