Siostrzane ubrania

znoszone, niemodne, zbyt obcisłe, za duże, sprane itd. trafiają do mnie. Ja przebieram te odrzucone szmatki, przymierzam, i zawsze coś zostawiam. Pozostawione u mnie po pewnym czasie, zdarza się, że wracają do siostry, albo zalegają w szafie mamy. Potem znowu w przypływie czułości przygarniam je pod swój dach. I tak w kółko.
W niedzielę powiedziałam DOŚĆ. Wywaliłam co mogłam na dywan i bez sentymentu posortowałam rzeczy zostawiając tylko te, które naprawdę noszę. W myśl zasady – nie miałaś czegoś na sobie 2, 3 lata, nie żałuj, zapomnij. W ten sposób ogromna, pękająca w szwach torba podróżna odstawiona została do teściów. Zawartość torby powędruje na wieś.
Tego sądnego dnia poszłam też do mamy z kilkoma bluzkami, a mama zaczęła wyciągać swoje spódnice. Tę poszerzę tutaj, tę przerobię – mówiła pokazując po kolei – bo się nie mieszczę. To może lepiej postaraj się schudnąć – rzuciła siostra nieśmiało. Baaaa… – zaśmiała się mama.
Sztuką jest znaleźć właściwe rozwiązanie. Albo takie, które najwłaściwszym się wydaje. 🙂