Zdecydowałam,

że obrażę się na całe życie, albo przynajmniej na kilka dni. Zapomniał o kwiatku w sobotę rano! Poszedł jak zwykle po świeże bułki i chleb, ale o kwiatku zapomniał. A ja rano zawiesiłam w kuchni papierowe serduszka na nitkach z narysowanymi jedenastkami – 11 rocznica ślubu ! Było mi przykro, ale pewnie sama jestem sobie winna. Podobno kobiety, chcąc coś od mężczyzn, powinny jasno i zwięźle wyrażać swoje potrzeby. Mogłam więc powiedzieć – przy okazji bułek, masła i parówek, kup kwiatka dla mnie z okazji naszego święta :). Nie określiłam się precyzyjnie i postanowienie zmarnowania tego dnia na dąsy spłynęło na mnie niepostrzeżenie. Maciek zauważył – przecież dzień się jeszcze nie skończył? Fakt. Potem zrehabilitował się kupując śliczną, białą różę.
Po południu pojechaliśmy do miasta, bo wcześniej zorganizowałam na ten dzień kino dla Adasia i jego kolegi, więc mieliśmy dwie godziny na małżeński spacer. Pięknie było. Na bulwarach grzało jak w środku lata. Długo siedzieliśmy na brzegu rzeki wsłuchując się w szum spływającej do Wisły, małym wodospadem, rzeczki Zgłowiączki. Rybacy w skupieniu obserwowali spławiki, a woda między kamieniami skrzyła się srebrzyście. Potem ciastkarnia.
Przyszliśmy po chłopaków do kina czas. Pierwsze co zrobili, to wyskoczyli do toalety, a potem z minami pełnymi ulgi pomaszerowali do samochodu. Jak zwykle niewiele się dowiedziałam od Adasia na temat Spider-Mana 2. No…fajny był film i tyle. 🙂
Dobrze, że nie obraziłam się na Maćka tak jak potrafiłam to robić kiedyś. Całkiem sympatyczny był ten dzień. 🙂