Głód dotyku

sprawia, że gdy zostaję w domu sama, rozbieram się czasem do naga, wślizguję pod kołdrę i głaszczę smutne ciało. Dotykam ramion, piersi, brzucha, ud, pośladków. Wszystko jest takie miękkie i przyjemne dla dłoni. Nie potrzebuję głębokich, erotycznych doznań, wystarczy mi lekki dreszczyk i poczucie piękna mojego zmieniającego się ciała. Seks został przez lekarza zabroniony, a wszystko co poprzedza finał aktu jakoś mało Maćka pociąga. Dużo w tym mojej winy. Mam problemy z wyrażaniem emocji i potrzeb, mało daję od siebie. Nigdy nie umiałam prosić i to się nie zmieniło. Jeśli nawet wspominam o tym co mi dolega, mam poczucie, że Maciek traktuje to z przymrużeniem oka i bierze za fanaberie kobiety ciężarnej. Być może. Za dużo mam czasu na myślenie i zastanawianie nad całą tą sytuacją. Analizuję jego postawę z każdej strony i wzruszam nad sobą. A potem zacinam, zamieniam w zołzę i uciekam w swój świat, do którego nikogo nie dopuszczam. Radzę sobie fizycznie choć to tylko namiastka. Gorzej z wyżartą poczuciem rozpadu psychiką. Chwilami myślę, że idealnym rozwiązaniem byłaby ciężarna lesbijka.