Natomiast ja

lubię szczypać, drapać i gryźć. I robię to chyba dosyć często. 😉 Szczypawą byłam już jako dziecko, podobno moja młodsza siostra nieraz ucierpiała gdy robiłam jej szczypanki z zakręcaniem. Bywało, że po ugryzieniach Maciek nosił ślady dłużej, tak samo znaki moich paznokci na skórze. I nie robię tego w efekcie niekontrolowanego uniesienia erotycznego. 😉 Jeszcze do niedawna, nieco młodszy Adaś, na moje pytanie „Gdyby ktoś zapytał co lubią robić twoi rodzice, to co byś powiedział” – odpowiadał ze śmiechem „Bić się”. Nadgorliwy psycholog mógłby próbować odebrać nam prawa rodzicielskie po takiej deklaracji dziecka. 😉 Przepychamy się, ganiamy po domu, szturamy, klepiemy ot tak, bez wyraźnej przyczyny. Odkąd sterczy mi brzuch ograniczam tego typu zabawy, bo Maciek uciekając przede mną zaszywa się w jakimś kącie, kładzie na plecach i macha nogami aby utrudnić mi dostęp. Adaś zwija się wtedy ze śmiechu. 😉 Ale szczypanie i drapanie to nic charakterystycznego. Nic co mogłoby odróżnić mnie od terrorystki (patrz notka niżej). Jest jedna rzecz dosyć specyficzna. Gdy czuję, że muszę ugryźć, tak naprawdę mocno, proszę Maćka o palec. Biedak, po krótkim targowaniu, zawsze decyduje się na wskazujący. Zgina go i daje mi do ugryzienia. Nie robię tego subtelnie. Bardzo możliwe, że jestem nienormalna. 😉 Ale jeśli nawet, to znaczy, że i Maciek nie jest w pełni władz umysłowych.