W zasadzie

to nie lubię wyjeżdżać z moim Dyrektorem, bo ciężko się z nim czasem rozmawia, bo trudno chwilami zrozumieć o co mu chodzi, co go śmieszy i jakiej reakcji oczekuje. Ale dziś musiałam, tylko z nim, spędzić w jednym samochodzie 2 godziny, a potem odbębnić kilka godzin na szkoleniu.
Najpierw zapodział się w budynku, więc zajęłam mu miejsce obok siebie, i broniłam go niczym lwica zyskując uznanie Dyrektora innego Rejonu. „Bogdan – rzekł radośnie wspomniany zwracając się do mojego bosa – ta pani albo cię bardzo lubi, albo ty jesteś jej Dyrektorem, bo nie pozwoliła nikomu usiąść obok siebie!”. „Hehehe – zagrzmiał mój osobisty Dyrektor pod wąsem, wyrażając najprawdopodobniej swoją aprobatę dla takiej postawy. W trakcie szkolenie zasypiał kilkakrotnie. Z reguły wybudzał się w chwilę po przymknięciu powiek, ale zdarzyło się, że zachrapał głęboko, na co jego kolega odpowiadał głośnym chrząknięciem budząc w ten sposób zmęczonego Bogusia. Nie musiałam go szturać na szczęście, tudzież pukać w ramię czy szeptać do uszka.
Szkolenie było ciekawe tylko trochę monotonne i o ile pan Sławek – konsultant, potrafił mnie zmusić do przemyśleń, to pani Renacie – przedstawicielce gdańskiej czapy, nie udało się to całkowicie. On poukładany, wyraźny, dorzucający dużo od siebie, ona cicha, chaotyczna, skupiona na monitorze komputera. Była kawa (niezwykle potrzebna komuś kto wybudzony został o 4 rano), ciasteczka i kanapki wyborne – z łososiem, oliwkami i innymi kolorowymi cudami.
I jak zwykle po szkoleniu nabrałam ochoty do pracy. Dostrzegłam pewne możliwości, wymyśliłam nowe analizy do przerobienia w zaciszu mojego pracowego pokoju, i zaczerpnęłam z konsultanta (nieinwazyjnie i bezboleśnie) nieco wiary w sens stanowiska które obejmuję. Dyrektor okazał się dziś niegroźny (nie miał siły na zadawanie pytań prowadzącym szkolenie) i wyciszony (zachwycał się szronem na polach), szkolenie zaowocowało dobrą myślą (choćby chwilową), a obecni na szkoleniu mężczyźni uśmiechali się do mnie miło i patrzyli z zainteresowaniem (mimo wszystko, jednak, a właśnie że tak). Dobre to było.
I nie tylko szron na polach urokliwy. Bo i drzewa po obu stronach trasy, i niebo bezchmurne i słońce piekące zza szyby i Wisła…