Wczoraj

obniżyliśmy łóżeczko bo się nam panna rozbrykała. Co chwila jest na brzuchu i podnosi się na wyprostowanych rękach zapuszczając żurawia ponad szczebelki. Albo pupą balansuje w powietrzu trzymając głowę między ramionami. Takie barany to nawet u Adasia pamiętam, a pamięć kiepską mam. Łóżeczko aż się buja pod wpływem jej akrobacji. I upodobała sobie spanie na brzuchu chociaż jeszcze do niedawna leżenie w tej pozycji bardzo ją złościło. Posadzona siedzi umiejętnie, bawiąc się podetkniętymi zabawkami. Lubi pudełka papierowe po lekach, plastikowe po kremach, butelki plastikowe, worki i gazety. Trzeba bardzo uważać aby nic z tego nie nadgryzła. W zasadzie wciąż ma coś w raczkach, a zjedzenie zupy wymaga kilku rekwizytów którymi się zajmuje w trakcie. Lubi leżeć na dywanie (cały dzień mamy w pokoju barłóg – czyli kołdrę rozłożoną na dywanie tak, aby Kasia mogła swobodnie sobie na niej fikać). Dużo mówi, wciąż słychać ba-ba-ba…ma-ma-ma…ma-me…i wszelakie kombinacje tych sylab. Prycha, buczy, pufa, skrzeczy. Wyciąga rączki gdy sugeruję je chęć podniesienia do góry. Piszczy gdy zabieram jej coś, czym była akurat była zajęta. Woli zupkę z mięsem niż z jajkiem. Zdarza się, że kilkakrotnie, celowo upuszcza podawany cierpliwie przedmiot patrząc jak rzucany spada na podłogę. Pięknie się cieszy gdy widzi kogoś z nas, a na wygłupy Adasia reaguje wręcz histerycznym śmiechem. Jej stopy śmierdziuchy mogłabym wąchać przez pół dnia, a drugie pół – dotykać delikatnych włosków na głowie. Wczoraj Kasia skończyła 7 miesięcy.

I muszę coś o Adasiu. Bo mnie zadziwia. Nie żeby chciał z wózkiem spacerować, przewijać, usypiać. Nie. Ale on naprawdę się Kasią interesuje. Martwi nawet. Uważa aby nic złego się jej nie stało do tego stopnia, że potrafi pouczyć babcię o niestosowności zostawiania Kasi samej w leżaczku i zabrania małej do swojego łóżka dla bezpieczeństwa. A już w rozśmieszaniu siostry to jest mistrzem nad mistrzami. Nie ma w nim złośliwości, a raczej zainteresowanie rozwojem takiego małego dziecka. Wiem, że czasem mu trochę smutno, że robi coś po to, aby zwrócić naszą uwagę. Czasem trudno mi poświęcić jego sprawom tyle czasu ile powinnam. Staram się, ale….np. ostatnio wieczorem zasnęłam na podłodze gdy streszczał mi lekturę. 😉 Ale robił to tak szczegółowo! 😉 Kocham go bardzo. Nie wiem jak to zrobiliśmy, ale mamy naprawdę fajnego syna.