Podobała mi się ta piątkowa Stalińska.

Premiera monodramu „Żmija” na motywach opowiadania Tołstoja miała miejsce w 1978r. Od tylu więc lat (z kilkuletnią przerwą) gra pani Dorota ruską babę. Dziewczynę, której rewolucja wymordowała rodzinę, babochłopa, który w szeregach kawalerii na równi z mężczyznami palił machorkę, pił bimber i zabijał, a potem nie umiał odnaleźć się w porewolucyjnym świecie, w którym miał, a nawet chciał być, kobietą. Ta rola wydała mi się idealna dla Stalińskiej, której powierzchowność, sposób bycia, a nawet głos trąca mężczyzną. I tak jak w tej ruskiej babie, drzemie przecież w pani Dorocie romantyczna, bezbronna kobieta, która marzy o miłości.
Stalińska złorzeczyła, paliła na scenie papierosy, szeptała, smarkała w wysłużoną chusteczkę, cwałowała na krześle, drapała się po pupie, chodziła bylejak w żołnierskich butach. Zmieniające się oświetlenie sceny nadawało charakteru jej wspomnieniom, przeżyciom i emocjom. Stalińska była przejmująca moim zdaniem. Taka mocna, prosta, szorstka, a jednocześnie zagubiona i naiwna. Uwierzyłam w tę dziewczynę, którą grała. Współczułam gdy opowiadała o rodzinie, niespełnionej miłości i braku akceptacji. Nienawidziłam tych, którzy niewiele o niej wiedząc, wyzywali ją od żmii i żołnierskiego wycierucha. A jak udając, że jedzie na koniu, przedstawiała scenkę, w której zabija dwóch ściągających ją żołnierzy, to ja prawie widziałam tamten las i jezioro.
Po ostatnich tragicznych słowach zapadła cisza.
Dopiero po jakimś czasie – brawa

Dopchałam się i dostałam autograf.