Pierwszym

urodzinowym upominkiem była drzazga w pupie, którą zdobył w trakcie lekcji w-f. Sala gimnastyczna w szkole wymaga odnowienia, a podłoga wyszlifowania – to wiemy od dawna, ale biedna, Adasiowi pupa przekonała się o tym w piątek boleśnie. Mimo kontuzji nie odwołaliśmy popołudniowego spotkania. Koledzy Adama przyszli o umówionej godzinie z prezentami, i solenizant szybko zapomniał o bólu. Chłopaki szaleli w średniej wielkości pokoju, przy cieście, chipsach, lodach i pizzy. Wypili hektolitry „trunków” (na koniec, z braku soków i coli, raczyli się nawet rozpuszczoną galaretką). Gdyby nie mama jednego z nich, która o 21:30 zapukała do naszych drzwi, to nie wiem jak długo trwałaby ta impreza. Wnioskuję więc, że bibka należała do udanych.
Inaczej można by podsumować spotkanie sobotnie – rodzinne.
Wydawało mi się, że będzie fajnie. Zrobiłam tort z napisem „Adaś 13” , mama upiekła ciasto, dodatkowo były lody, sałatka, lecho. Sporo gości, w tym 4 małych dzieci + solenizant. Głośno, hucznie, duszno. Wokół ten cały imprezowy bałagan, który lubię. Tylko Adaś w tym wszystkim lekutko nadąsany. Odebrał życzenia, prezenty, zjadł kawałek tortu i wycofał się. Doszło nawet do tego, że zamknął się w łazience aby w spokoju poczytać książkę. W grymasie na jego twarzy nawet nie doszukiwałam się uśmiechu. Nie podobało mu się, że:
– musi pilnować dzieciaki, które rozpierzchnięte po domu mogą sobie zrobić krzywdę („wcale nie musisz” – powiedziałam – „wszystkie dzieci mają rodziców, którzy za nie odpowiadają”)
– Łukasz majstruje mu przy komputerze („to dziecko z porażeniem mózgowym, które jest u nas raz w roku więc chyba można się poświęcić”)
– nikt się nim nie interesuje,
– nikt z nim nie rozmawia (no cóż, przy stole rozmawia się o wszystkim, a poza tym – jak rozmawiać z kimś kogo nie ma),
– nałożyłam mu zbyt małą porcję lodów itd.
Ciężki okres się nam szykuje. Czasem śmieszy mnie jego zachowanie, czasem mi przykro, czasem mnie wkurza. Osoby, z którymi rozmawiałam, a które mają dzieci w podobny wieku lub trochę starsze, też dostrzegają zmiany w zachowaniu nastolatków. Jeszcze, na szczęście, pamiętam swoje wybryki z tego okresu. Nie było lekko. Tylko, że z pozycji rodzica, którym teraz jestem, to wszystko wygląda zupełnie inaczej.
Byle nie stracić kontaktu. Wiem, wiem…

Zrobiłam dla Adasia książkę w prezencie. Tzn. spisałam różne rzeczy o nim z wcześniejszego dzieciństwa, dodałam trochę starych zdjęć, opisy sytuacji, jakiś wiersz. Mamy zamiar to jeszcze uzupełnić, a potem oprawić w sztywną okładkę. Obdarowany przeczytał, wytknął parę błędów (!), ale generalnie (mimo wszystko) chyba mu się spodobało.
Mam nadzieję, że kiedyś będzie z przyjemnością do tego wracał.
I może doceni moje starania. 😉