.

Adam wraca z dworu wyczerpany, spocony. Najpierw rzuca się na coś do picia a potem odpoczywa i stęka (oczywiście staram się zagnać go również do łazienki, bo śmierdzi jak zziajany pies).

Akurat dziś narzekał na pięty.

–         Oj, ale mnie bolą pięty

–         Przejdzie ci

–         Jak mam czekać jeszcze rok aż mi przejdzie to się wykończę

–         Ale przecież sprawdziliśmy to, będzie dobrze (ortopeda, prześwietlenie, diagnoza – jakaś przypadłość związana z naciąganiem ścięgien, minie samo)

–         Ale boli!

–         Adam!

–         Oj, po prostu lubię sobie czasem ponarzekać

Fakt, lubi.