.

Kolęda.

Bez przekonania, ale bez zdolności/odwagi odmówienia księdzu.

W końcu jesteśmy katolikami.

Tyle że niepraktykującymi.

O to, aby nauczyć Kasię żegnać się, zadbała teściowa i opiekunka. Ale wiadomo, sporadyczność tej czynności spowodowała, że przed obliczem księdza Kasia zapomniała co i jak. Dobrze wyszło jej tylko „amen”. Ksiądz proboszcz bez złudzeń, aczkolwiek spokojnie, zasugerował ćwiczenia w tej kwestii.

W trakcie wymuszonej rozmowy (chyba najbardziej starał się Maciek) padło z ust proboszcza pytanie:

– Kasiu, a czy ty chodzisz do kościoła?

Zapadła cisza.

Byłam okropnie ciekawa co powie. Nikt z nas niczego jej nie ułatwił.

Czekaliśmy.

Moje dziecko, przejęte (zarumienione) w podobnym stopniu jak w trakcie odwiedzin Mikołaja, podumało chwilę (trzymając paluszek na ustach) i odrzekło poważnie:

– Pamiętam…, że kiedyś byłam.

Zuch!

Adam, na podobne (rutynowe) pytania księdza, reagował cudownym, lekko zażenowanym uśmiechem.

A potem, po wyjściu kapłana,  nastąpiła zabawa kropidłem.

Kasia biegała, kropiła co popadnie wołając:

– Poświęce dom żebyście długo i szczęśliwie żyli!

A gdy skropiła mnie, oznajmiła:

– Poświęciłam cię, poświęciłam cię, będziesz święta!

No nie wiem