Archiwum kategorii: Kategoria

W kolejce do kasy, jakaś Pani przede mną, zagaduje uwijającą się ekspedientkę o jakiś produkt: – Co, wykupili wszystko? – Nie proszę Pani – odpowiada zapytana – wykupiliśmy.

Pojechałam zrobić większe zakupy. Uległam presji. Nie w godzinach szczytu, ale jednak. Dodatkowa mąka, cukier, makaron. Nie hurtowo, ale mimo wszystko dwa razy więcej niż zwykle. Staram się już nie komentować nawet całej tej sytuacji skoro i mnie się udzieliło. … Czytaj dalej →

Mój osiedlowy wielbiciel emeryt, według którego podobna jestem do Julii Roberts, ma dla mnie zawsze uśmiech czy miłe słowo. Zagada w sklepie, powie coś sympatycznego gdy mija mnie na chodniku. Dziś rano, w piekarni, jak zwykle się przywitał, a gdy … Czytaj dalej →

Ptaszki śpiewają, dzięcioły stukają, trawka się zieleni, słońce.. Zachwycam się. – Ale pięknie! – zwracam uwagę Kasi – posłuchaj, ale śpiewa ten ptak! – Kurwa, serio?

Wyskoczyłam na te warsztaty bez wcześniejszego planu aby na nich być. Półtorej godziny, żeby z grupką dorosłych pobawić się gipsem, wodą i papierem. Mieszaliśmy, babraliśmy, lepiliśmy. Kilkanaście kobiet i jeden mężczyzna, nie licząc prowadzącego. Siedziałam obok starszej, żywotnej Pani Joasi … Czytaj dalej →

Rano usłyszałam w radio, że dla zdrowia, z myślą o lepszym trawieniu, należy rozpoczynać dzień czymś ciepłym. Nawet nie wiedziałam, że tak bardzo wpisuję się w powyższe zalecenie. Bo rano zawsze kawka.

Porozwieszano wszędzie ulotki jak należy skutecznie myć ręce. W szkole u Kasi, dodatkowo, pojawiły się na ścianach w szatni wytyczne o sposobach ograniczenia ryzyka skażenia koronawirusem. W tym punkt pierwszy – na temat mycia rąk wodą i mydłem. Rozmawiamy o … Czytaj dalej →

To nie był dobry rok. Wolę widzieć pozytywy, ale tym razem jakoś trudno wyciągnąć je przed szereg. Jestem winna swojego niezdecydowania, zagubienia i bylejakości. Nic mnie nie tłumaczy, więc tym bardziej jest mi źle ze sobą. Nikt mi nie pomoże, … Czytaj dalej →

Stoję na korytarzu w pracy i opowiadam komuś o czymś co zobaczyłam, przeżyłam. Jakiś spektakl chyba. Przechodzi kolega, chwilę słucha, potem mija mnie rzucając przy okazji: – No, kultura ci normalnie uszami wychodzi.

Ten pajączek wędrował po moim biurku. Najpierw szedł wzdłuż skrzynki komputera, potem pokonał wzniesienie kalendarza i dotarł do umowy. Przez chwilę zatrzymał się na dokumencie. Ponieważ był coraz bliżej mnie, zareagowałam. – Naruszasz moją strefę komfortu – powiedziałam do niego … Czytaj dalej →